نور در دلِ تاریکی
ما باید آگاه باشیم که عظیم ترین مرحمت خداوند ، در درون هر انسان قرار گرفته و اون الوهیت درونشه و اگر از این غافل بشیم ، به هر شکلی به بیرون خودمون پناه ببریم ، باز سیاه می شیم . اگر بخوایم به هر شکلی ، ما تمنای غیری رو داشته باشیم ، غیر از اون ذات الهی که در درون ما هست. باز سیاه می شیم و تاریک می شیم .باید از همه ی اون تمناهای غیر که بیرون از ماهست، از اونها خارج بشیم . این بیرونی که می‌گم این بیرون ، هم بیرون به صورت فیزیکی هست در دنیای فیزیک ، هم بیرون به صورت شعوری هست .
در دنیای شعور . یعنی در دنیای ذات ، شما به ذات درون خودت . ذات درون خودت ، به ذات تمام هستی وصله و تمام هستی از همین ذات داره نورانیت خودش رو می‌گیره. با این آکاهی به منشاءش پی می‌بری و تو در این ظلمات سفر زمینی ، تو می‌تونی روشن بشی . خیلی از این تاریکیها در همین امور روزمرست ، در این روزمرگی هاست ، در این روز مرگیهاست ، به خود مشغولیهاست که ما داریم ، در ماتریکسهایی که موندیم . کارهای تکراری که داریم انجام می‌دیم . از این تکرارها وقتی که در نیام ، دقیقا ما در دل این تاریک شب روح قرار گرفتیم .