عید رهایی
عید حقیقی ، عید رهاییست . عیدی هست که انسان احساس آرامش الهی کنه . احساس اینو داشته باشه که سراسر وجودش سرشار شده از آرامشی که در تصور هیج انسان دیگری نمی گنجه ، یا حداقلش اینِ که نمی تونه اون رو برای دیگران شرح بده مطمئن باشید ، یقین بدونید که آرامش درونیِ شما رو دنیای بیرونی شما ، نمی تونه رقم بزنه. اگر قرارِ آرامشی ایجاد بشه باید از درونِ شما ایجاد بشه و قدرتمندترین قسمتش همون روح شماست که از اون منِ الهیِ شما سرچشمه می گیره ، از خدای شما سرچشمه میگیره و بعد از اون ، کنترل ذهن و بعد از اون هم ، سلامت جسم و شفای جسم ، اینها همه با همِ ، اگر قرار بود از بیرون باشه ، بیرون دنیای پر از تلاطمِ . بیرون از ما ، هیچ چیزی ثبات ندارن و ما اگر تلاش کنیم این دنیای بیرنمون رو ثابت نگه داریم . اگر تلاش کنیم که انسانها همه با ما ، اونجوری که ما دوست داریم برخورد کنند ، بعد جالب اینکه ما خودمون هم حتی وقتی به اینجا برسه ، نمی‌دونیم که دقیقا چه جوری دوست داریم با ما برخورد کنند ، نمی‌دونیم که چی میخوانیم ، چطور میخوایم انسانها با ما رفتار کنن . بعد حالا تو وسیع تر جامعه چطور با ما رفتار کنه . حکومت ، دولت ، نمی‌دونم ، بعد سطح فراتر . باز ، جهان هستی چرا اینطور رفتار می‌کنه بعد سطح فراتر ، چرا خدا با ما اینجور رفتار می‌کنه و همینطور میاد یه سری از داستان هایی رو که تضاد و چالش برا ما ایجاد می‌کنه و برای ما می‌تونه درد ایجاد کنه اونها رو بزرگ می‌کنه ، اونها رو درد آور می کنه و باعث رنج و درد ما میشه پس اگر قرار باشه تو آرامشت رو از دنیای بیرون خودت بگیرید، مطمئن باش که بالاخره درد می‌کشی و یقین بدون که این دردها از بین نخواهد رفت.
این ماهیت جهانِ دو قطبیِ . یعنی ما تو جهان دو قطبی اومدیم . برای همین که در میان این همه تضادها ، ما رشد کنیم و تجربه ی تعالی داشته باشیم . یه لحظه با خودت تصور کن ، اگر تو ، کلِ این کره ی زمین فقط خودت زندگی می کردی و هیچ انسانِ دیگه ای هم نبود و از ابتدای تاریخ هم خداوند یه جوری اومده بود درست کرده بود که تو با هیچ انسان دیگه ای نباشی ، آیا به این فکر کردی که هیچ داستان ذهنی هم ایجاد نمیشد . هیچ ماجرایی هم ایجاد نمیشد ، اصلا دیگه شبکه منفی ، دیگه معنی پیدا نمی کرد که بخواد بیاد و تو فقط میومدی یه زندگی می کردی یه چیزی میخوردی ، بعد میرفتی یه جا می خوابیدی و از زیباییها ، یه لذتی می بردی و دوباره میرفتی میخوابیدی . ولی آیا به این فکر کردی خیلی از این لذت هایی که ما می بریم در همین حضور انسانهای دیگه هست ؟! این تضادهایی که ایجاد میشه ، خودِ اینها باعث تجربه ی تعالی روح میشه . پس باید این جهانِ دوقطبی با تمامِ این تضادهاش ، ایجاد میشد تا ما بتونیم این تجربه رو داشته باشیم . زمانی که در ساحت نور محض بودیم ، نور محض نمی تونه نور رو تجربه کنه ، تا زمانی که در ساحت تاریکی قرار نگیره باید نور محض بیاد در کنار تاریکی قرار بگیره تا اون موقع ما بتونیم تجربه کنیم نورانیت خودمون رو.